Beethovenowska metamorfoza Chopina. Przykład nieświadomego przetwarzania informacji muzycznej

Hartmuth Kinzler

doi:10.56693/sc.40

Data publikacji : 2020-12-15

Tom 6 Nr 2 (2020)

Beethovenowska metamorfoza Chopina. Przykład nieświadomego przetwarzania informacji muzycznej

Hartmuth Kinzler

DOI: https://doi.org/10.56693/sc.40

Abstrakt

Trzy środkowe fazy strukturalne w taktach 9–67 w części „A” Scherza op. 20 Fryderyka Chopina można interpretować jako typowe dla tego twórcy figuracyjne przedłużenia trzech fragmentów z pierwszej fazy Sonaty fortepianowej op. 10 nr 3 Ludwiga van Beethovena. Fakt, że porównywane fragmenty pochodzą z jednej sonaty, wzmacnia przypuszczenie, że jest to mniej lub bardziej świadome przejęcie przez Chopina owego motywu i wykorzystanie go w transpozycji o półton w dół. Stawianą hipotezę potwierdza rudymentarna teoria nieświadomego przetwarzania informacji.

Słowa kluczowe:

Scherzo op. 20 Fryderyka Chopina, Sonata fortepianowa op. 10 nr 1 Ludwiga van Beethovena, Sonata fortepianowa op. 79 Ludwiga van Beethovena, przetwarzanie informacji, twórcze procesy w muzyce, podświadome przejęcie, elementy stylu, fraza fortepianowa, palcowanie, figuracje, przekształcanie struktury

Szczegóły

Statystyki

Autorzy

Pobierz pliki

PDF

Zasady cytowania

Kinzler, H. (2020). Beethovenowska metamorfoza Chopina. Przykład nieświadomego przetwarzania informacji muzycznej. Studia Chopinowskie, 6(2), 31–49. https://doi.org/10.56693/sc.40

Wskaźniki altmetryczne

Hartmuth Kinzler

Biogram

urodzony w 1946 r. w Ulm (RFN), studiował matematykę, fizykę, socjologię, psychologię i muzykologię na Uniwersytecie we Fryburgu. W 1976 r. uzyskał tytuł doktora muzykologii za pracę dotyczącą twórczości fortepianowej Fryderyka Chopina i jej związku z jego specyficzną techniką gry na fortepianie, powstałą pod kierunkiem Hansa-Heinricha Eggebrechta. Współpracował jako rredaktor serii „Funkkolleg Musik” wydawanej przez Deutsches Institut für Fernstudien (Uniwersytet w Tybindze), kierowanym przez Carla Dahlhausa (1977/1978). W latach 1978–1985 zajmował stanowisko asystenta naukowego w Instytucie Estetyki Muzyki w Musikhochschule w Grazu. W latach 1982–1985 wykładał muzykę najnowszą w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Wiedeńskiego, od 1985 do 2012 r. zaś pracował jako profesor teorii muzyki i analizy muzycznej na Uniwersytecie w Osnabrücku.